روش نامگذاری فولادها

هریک از استانداردهای ASTM با ترکیبی از حروف و شماره‌ها معرفی می‌شوند. حروف در این استاندارد نشان‌دهنده گروه موضوعی استاندارد است. این حروف به صورت زیر طبقه بندی می‌‌شوند:

A: آلیاژهای آهنی

B: آلیاژهای غیر آهنی

C: سیمان، سرامیک و بتن

D: مواد متفرقه

E: موضوعات متفرقه

F: مواد برای کاربردهای خاص

G: خوردگی و تخریب مواد

برای درک بهتر نامگذاری فولادها در استاندارد ASTM بهتر است از یک مثال استفاده کنیم. برای مثال ASTM A516/A516M-01 GRADE 70

سیستم نامگذاری فولادها در استاندارد AISI / SAE بدین صورت است که از یک عدد چهار رقمی برای مشخص کردن نوع آلیاژها استفاده می‌کنند. این عددها در ارتباط با ترکیب شیمیایی آلیاژهاست. در این سیستم دو رقم آخر بیانگر میزان درصد کربن موجود در ساختار آلیاژ بر حسب صدم درصد است. رقم اول نیز بیانگر طبقه فولاد است که تعاریف زیر است.

1: فولادها کربنی

2: فولادهای نیکل دار

3: فولادهای کروم، نیکل

4: فولادهای مولیبدن دار

5: فولادهای کروم دار

6: فولادهای کروم، وانادیم

7: فولادهای تنگستن دارد

8: فولادهای نیکل، کروم، مولیبدن دار

9: فولادهای سیلیسیوم، منگنز

در این روش نامگذاری عدد دوم عموما مشخص کننده درصد متوسط عنصر آلیاژی غالب است. اگر عنصر بور (B) برای افزایش سختی پذیری به استیل اضافه شود حرف “B” به انتهای کد استیل اضافه می‌شود.  اگر عنصر سرب برای بهبود ماشینکاری به استیل افزوده شود حرف “L” به نام گرید اضافه می‌شود.  ازحرف “M” برای نامگذاری فولاد تجاری و از حرف  “E” برای فولاد تولید شده با کوره القایی استفاده می‌شود. برای فولادهایی که قابلیت سختی پذیری دارند حرف “H” در سیستم نامگذاری فولاد استفاده می‌‌شود.